Rozdział I: Żegnaj Warszawo

Kiedy wstałam, oślepiło mnie światło słońca. Nawet w takim betonowym świecie zdarzały się piękne obrazy natury. Zamiast wstać usiadłam na brzegu łóżka i rozejrzałam się dookoła. Mój pokój nie był jakiś największy, ale go lubiłam. Teraz bardzo rzadko będę go widywała. Jednak ta myśl jakoś mnie nie przerażała- wręcz przeciwnie. Cieszyłam się na zmianę otoczenia. Miałam dosyć Warszawy i całego swojego rutynowego życia. No, zdarzały się w nim przebłyski.. Czasami  nawet za dużo hehe. Wszystkie moje rzeczy już dawno były spakowane do naszego rodzinnego mini vana, tak jak mojej siostry bliźniaczki. A propo, właśnie zapukała do mojego pokoju i zawołała na śniadanie. Nie trwało ono tak, jak zwykle. Zawsze pomimo wczesnej pory było wesoło. W naszym domu nie można narzekać na nudę ;)Dzisiaj każdy członek rodziny siedział cicho. Wraz z siostrą tylko udawałyśmy smutek, obie byłyśmy zadowolone w głębi serca. Obie zaczęłyśmy 2 lata temu studia na Uniwersytecie Warszawskim, jednak kiedy zdarzyła się taka możliwość obie przeniosłyśmy się na inną uczelnię. Kraków… miasto naszych marzeń. Kiedy byłyśmy małe jeździłyśmy do swojej babci. To były najlepsze wakacje w życiu. Ludzie byli strasznie życzliwi, nie to co tutaj. Niestety, miesiąc temu nasza babcia umarła, zostawiając nam w spadku dom, niemalże w centrum miasta. Byłyśmy smutne z powodu jej śmierci, przeżyłyśmy ją bardzo mocno. Jednak teraz zamierzamy skorzystać z jej zapisu w testamencie. Z przeniesieniem na ten sam rok studiów nie miałyśmy większych problemów.

-Kochanie, czas się zbierać – odezwała się cicho nasza mama.

Nikt się nie odezwał. Tata złapał za kluczyki i poszedł wyprowadzić auto.

-No młode, tylko tam za bardzo się nie rozhulajcie! – nasz brat zawsze lubił się z nas nabijać. Był od nas starszy, więc uważał że wszystko mu wolno.

-Jak wrócimy, to nas nie poznasz!- zawołałam uderzając go pięścią w ramię.

Najgorsze było pożegnanie z naszą mamą. Biedulka aż zaczęła płakać. Dobrze wiedziała, że teraz najprawdopodobniej zobaczy nas dopiero na święta. No cóż, tak bywa kiedy ma się dwie dorosłe córki chętne poznawania świata. Po naszych pożegnaniach przyszedł czas na podróż. Z wielką chęcią wsiadłyśmy do naszego chevroleta przepełnionego bagażami.

Nazywam się Wiktoria Włodarczyk i mam 21 lat. Jednak wolę podpisywać się Victoria. Znajomi mówią mi Vicky. Mam nieznośną siostrę bliźniaczkę Zuzę, którą i tak kocham nad życie. Nie jesteśmy do siebie podobne, noo może trochę z charakteru. Niestety, podobają nam się często ci sami chłopacy. Raz jedna odbijała chłopaka drugiej i na odwrót. Jednak przysięgłyśmy sobie, że nigdy nie zerwiemy ze sobą kontaktu przez chłopaka. Bo kłótnie oczywiście zdarzały się nade często ;) Moim zamiłowaniem jest muzyka. Jednak nie udzielam się w tym profesjonalnie. Lubię śpiewać, gram na gitarze i perkusji. Często brałam udział w różnych konkursach. Niestety, odkąd w gimnazjum pewna jurorka bardzo mocno skrytykowała jedną fałszywą nutę podczas grania na gitarze a ja ze zdenerwowania ją uderzyłam, nie mam jakiś wybitnych osiągnięć. Umiem przyjmować krytykę… zazwyczaj ;) zależy w jaki sposób ktoś ją wyrazi. Raczej jestem spokojną osobą, ale na różnych imprezach itd. zmieniam się w kompletnie inną osobę. Aby mnie ocenić, trzeba dokładnie mnie poznać. Moim zamiłowaniem są skoki narciarskie, piłka nożna i siatkówka. Jednak skoki nad wszystko ;) Oglądam je odkąd pamiętam, a teraz będę mieszkała nie aż tak daleko od Zakopanego. Parę lat temu pojechałyśmy z Zuzą i naszym bratem na Puchar Świata pod Wielką Krokiew. Poza tym, że nieźle narozrabiałyśmy (uciekłyśmy bratu w pogoni za Adamem Małyszem, dopadłyśmy go koło Toi Toia i z wielkiego szoku poprosiłyśmy go o autograf na desce klozetowej ;) ) to była świetna zabawa. Kochałam góry bardzo mocno. I teraz, po wielu godzinach podróży zaczynałam dostrzegać te piękne widoki, które były tłem naszego nowego domu. Krakowa J